ලංකාවේ මුස්ලිම් වරුන්ට නායකයෙක් නැද්ද?

රටක ජීවත් වන ජනතාව ලෙස රටේ සිටින ජනවර්ග වලට වෙන වෙනම නායකත්වයන් අවශ්‍ය නැත. නමුත් ඒ ඒ ජනවර්ග වලට රටේ පොදු නායකත්වයෙන් කෙනහිලිකම් සිදුවෙනවා නම් ඒ ඒ ජනතාව තමන්ට අනන්‍ය වු නායකයන් පත්කර ගත්තාට වරදක් නොමැති බව මගේ අදහසයි. රට තුල සංවර්ධනය සෑම පලාතටම සමතුලිතව ගලා යා යුතුය. නීතිය සහ සාමයද සෑම ජනවර්ගයකටම එක හා සමාන විය යුතුය. කිසියම් පුද්ගලයෙකුට තමන් මහජාතියට අයත් නොවන නිසා අසාධාරණ තත්වයක් හට ගන්නේ නම් එහිදී සුළු ජාතිකයන් ලෙස තමන්ට අනන්‍ය වු නායකයන් පත්කරගෙන තම අයිතිවාසිකම් දිනා ගන්නවා හැර අන් මගක් නොමැත. නමුත් ප්‍රශ්නය වන්සේ ලංකාවේ පවතින වත්මන් මුස්ලිම් නායකත්වය සැබෑ ලෙසින්ම මුස්ලිම් වරුන්ගේ ප්‍රශ්න දෙස බලනවාද? යන්නයි.

අද අප ඒ ගැන මුස්ලිම් නායකයන්ගෙන් විමසන කල ඔවුන් පවසන්නේ මේ රජය මුස්ලිම් වරුන්ට දැඩිලෙස අසාධාරණ කම් කළද මේ අවස්ථාවේ දේශපාලනිකව රජය සමග සිටිය යුතු බවයි. නමුත් ඔවුන් ඉතාම දීන ලෙස රජය සමග සිටීමෙන් අත්කරගෙන තිබෙන්නේ කුමක්ද? අද මුස්ලිම් නායකයන් මෙන්ම මුස්ලිම් ජනතාවට කෙනහිලිකම් කරන අය සිටින්නේද රජයේ පාර්ශවයේ නොවේද? ඒ අය මුස්ලිම් නායකයන්ට වඩා ආන්ඩු පක්ෂය තුල ප්‍රබලව සිටිනවා නොවේද? මුස්ලිම් නායකයන් රජය සමග සිටිනවා නම් ඔවුන්ට එම ආගම්බේධකාරීන් ආන්ඩු පක්ෂය තුල දුබල කිරීමේ හැකියාවක් තිබිය යුතුය. එසේ නැතිනම් රජය සමග සිටීමේ ප්‍රයෝජනයක් නැති බව මගේ අදහසයි.

අද මුස්ලිම් කොංග්‍රසයේ නායකයන් රජය සමග සිටින්නේ දේශපාලනික උපක්‍රමයක් නිසාද? නැත. රවුෆ් හකීම් මහතා රජය සමග සිටින්නේ අතාවුල්ලා සහ හිස්බුල්ලා නිසා බව මගේ අදහසයි. අම්පාර සහ මඩකලපුව යන දිස්ත්‍රික්ක දෙකෙහි හිස්බුල්ලා සහ අතාවුල්ලාගේ බලය මැඩීමට නම් මුස්ලිම් කොංග්‍රසයද රජයට හේත්තු වී සිටිය යුතු බව ඔවුන් සිතනවා විය හැක. මෙහිදී අවශ්‍යව තිබෙන්නේ කෙසේ හෝ බලය රැක ගැනීමද? නැතිනම් ඉදිරියට විත් මුස්ලිම් ජනතාව මුහුණ දෙන ප්‍රශ්න වලට සැබෑ ලෙස ඉදිරිපත් වීමද? මුස්ලිම් ජනතාව මුස්ලිම් කොංග්‍රසයෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ ඇමති ධූර දැරීමද? නැති නම් මුස්ලිම් ජනතාවගේ අයිතීන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමද? මේ නායකයන්ට මුස්ලිම් ජනතාව වෙනුවෙන් සිය අමාත්‍ය ධූර පිළිකෙව් කිරීමට බැරි ඇයි?

මෙහිදී රජයට එරෙහි වීම යනු රනිල් වික්‍රමසිංහ සමග සංධාන ගැසීමද නොවන බව මුස්ලිම් නායකයන් මෙන්ම මුස්ලිම් ජනතාවද වටහා ගත යුතුය. පසුගිය කාලවකවානුව තුල රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාද රඟපෑවේ දෙබිඩි චරිතයකි. ඔහුද නැගී ආ සිංහල බෞද්ධ ජාතිවාදී රැල්ල හමුවේ මුණිවත රකින ලදී. අවශ්‍යම අවස්ථා වලදී ඔහුද මුස්ලිම් වරුන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටිනවා වෙනුවට කලේ කර ඇරීම සහ තම ජාම බේරා ගැනීමයි. එමනිසා තමන් මුස්ලිම් ජනතාවගේ නායකයා බවට රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා පවසන ප්‍රකාශය ඔහුගේ තවත් දේශපාලනික දෙබිඩි කථාවක් පමණි. හලාල් ප්‍රශ්නය තුල ඔහුට අවශ්‍ය වුයේ මුස්ලිම් ජනතාවගේ ආගමික නායකත්නවය වන ජමියතුල් උලමා සංවිධානය තම දේශපාලන අතකොළුවක් කර ගැනීමටයි. එසේ කළ නොහැකි වු කල ඔහු ජමියතුල් උලමා සංවිධානයටද පහර දෙන ලදී. ආන්ඩු බලය ලැබී අන්තවාදීන් මෙලෙස මුස්ලිම් නායකයන් පෙලන කල විපක්ෂ නායකයාද ලංකාවේ මුස්ලිම් ආගමික නායකත්වයට පහර ගැසූ බව අප අමතක කළ යුතු නැත. 

http://www.anvermanatunga.com/2013/04/29/lanka-muslim-nayakathwaya/

Posted in: ඉස්ලාමයේ විරෝධීන්,බොරු කීම,බොරු නොකියනු